در روزهای آخر اسفند
کوچ بنفشه های مهاجر
زیباست
در نیم روز روشن اسفند
وقتی بنفشه ها را از سایه های سرد
در اطلس شمیم بهاران
با خاک و ریشه
میهن سیارشان
در جعبه های کوچک چوبی
در گوشه خیابان می آورند
جوی هزار زمزمه در من
می جوشد
ای کاش
ای کاش آدمی وطنش را
مثل بنفشه ها
در جعبه های خاک
یک روز می توانست
همراه خویشتن ببرد هر کجا که خواست
در روشنای باران
در آفتاب پاک
(محمدرضا شفیعی کدکنی)
a man
A man of no land
wandering.. wandering.. wandering..
roaming and roaring, roaring and roaming in seek of a land
and if he doesn`t find it, it doesn`t matter
A man of no time
wondering .. wondering.. wondering..
dreaming and screaming, screaming and dreaming in search for a hand
and if he doesn`t find it, it`s unbelievably the matter
برای آنا
مرد از اول می خواست تااو
عروسکی شود ملوس
تا با خود ببرد هر کجا که خواست
زن اکنون عروسکی شده است
آویخته به دسته صندلی
به بهانه نوروز
از وطنت می گریزی
که به کجا گریخته باشی برادر
امروز میگریزی و فردا روز بر خواهی گسیخت
بی خیال مرزها هم اگر بشوی به خیالت که مرزها بی خیالت میشوند
باز تو را بر خواهند گرفت
و به خطوط خودت بر می کشند
و این برایش اب خوردن است
تو و زمان یاریش میکنید
که راضیت کنند که بیقرار شوی
جرا که انجه را که اکنون در بی انی فرداروز نخواهی خواست
طغیان مکن برادر
اکسیر زمان گریزنابذیر است
طرحی از هادی حیدری
تمامی الفاظ جهان را در اختیار داشتیم
و آن نگفتیم
که به کار آید،
چرا که تنها یک سخن
یک سخن در میانه نبود:
آزادی!
ما نگفتیم
تو تصویرش کن
کاش
یکی از دغدغه های مهم آدم ها فراموش نشدنه
امروز یکی می گفت:
¤زنده ایم و فراموش شدیم بمیریم حتی کلاغ هم رو قبرمون نمی خونه¤
ولی برای یک لحظه ای کاش ...
برای همسرم
آنقدر عوض شده ام
که باورتان نمیشود
هر چه میگردم دنبال نشانه ای در خودم
پیدا نمی کنم
آنقدر عوض شده ام که باورم نمی شود
دیگر هیچ شباهتی به خودم ندارم
دستانم را بگیر
تا
شاید نشانه ای از تو مرا به خاطرم بیاورد
زندگی شیرین است
رفتم اون پایین دس رودخونه
و نشستم ور دل ساحل
رفتم تو فکرش ولی نشد
منم جستم تو آب که خودمو غرغ کنم
یه بار اومدم رو آب و نعره زدم
دو مرتبه اومدم بالا و جار زدم
اگر اون آبه سرد نبود
حتم که تا حالا غرغ شده و کفن پوسونده بودم
ولی سرد بود اون آبه! سرد بود!
رفتم تو آسانسور
شونزه طبقه بالا
رفتم تو بحر عشقم
گفتم که باس بپرم پایین
اونجا واستادم و نعره زدم
اونجا واستادم و جار کردم
اگر اون بالاهه
بلند نبود
حتم که تا حالا پریده بودم و کفن پوسونده بودم
ولی بلند بود اون بالاهه! بلند بود!
حالام چون می بینی هنو اینجام و نفس می کشم
پس خیالت تخت که حالا حالاها زنده می مونم
گیرم که می تونستم واسه عشقم جونمو بدم
ولی به دنیا اومدم که زندگی کنم
بعدشم اومدیم و نعرها مو شنفتی
و یا هم دیدی جار میزنم
اگه یه وخ ته دلت بخوای سقط شم
اون رو سگم بالا میاد دلبرکم
زندگی شیرینه
شیرین مثل شیکر
زندگی شیرینه
(لانگستون هیوز)
رضایت نامه
ممنونم
از همه ثانیه هایی که مرا راه برده اند
از همه دقیقه هایی که با من زندگی کرده اند
از همه ساعاتی که مرا که تحمل کرده اند
ممنونم
از همه روزها هفته ها ماه ها فصلها
و از همه سالها ممنونم
بخاطر خاطراتی که با من تقسیم کرده اند
ممنونم از خواب
از شراب
و
ممنونم از تو
بخاطر همه چیز
به بهانه غربت به یاد فرهاد وشفیعی کدکنی
کوچ بنفشه ها
on the memeory of my beloved ,my grandmother
Tis the reality, she is gone
and left her children and her son
She flyed over the world beneath
Too much higher than the sun
''She was as they called her ''khan
Though; living the life of a very poor one
Peace be upon her glorious soul
.As much as the people not yet gone
آهه آنه
برای جهانبخش لورگی
از راه می رسی با پوتین هایت که تا باستنت بالا کشیده اند
و گردنی که تا آسمان بالا کشیده ای
و دستانی که مثلث برمودا را به سخره گرفته اند
می خندی
اما نه مثل هر وقت
آن وقتها من خنده ات را به جهانی از داده های محتمل که میدادم
همه را ممکن می کرد
اکنون
با زهرخنده ای که از هر شوکرانی کشنده تر است
می نشینی
و من تلاش می کنم که خود را در برابر عظمت ساختگی ات
بر پا نگه دارم
می گویی می خواهی بروی
و من با عزت نفسی مثال زدنی
غرور کاذبت را واپس می زنم
خیره می شوم به چشمانت
واز تو می گذرم در امتداد افق
و محو می شوی در چشمانم
نمی بینمت انگار
انگار نه انگار که تا همین چند ثانیه پیش من بودم
که در آتش عشق تو آب می شدم
ذره ذره
ولی درست همین حالا که گذشت
ته مانده ذراتم در یخ گفتارت
از نو گرفت
و من پس از بارها من شدم
به همین عزت نفسی که در کلمه من می بینی
بی فایده است
دست و پا مزن دلدار دل آزار
این من احیا شده اکنون هیچ تویی نمی پذیرد
این من اکنون هیچ با من عاشق شباهتی ندارد
عوض شده است
درست مثل جهان که نوروزها عوض می شود
امروز نوروز من است
عید من مبارک
شعری از منصورعلیمرادی
....وگفتند ایلیاتی بوده با چشمانی از دوزخ
لبانی از غروب خشکسالی هم بیابانتر
پسینگاهی خودش را کرده از پاییز ...حلق آویز
زنی از برق خشم خنجر نامرد ..عریانتر
دو مرد از کوره راه داستان یک نویسنده
روایت می کنند از اتفاقی که نیفتاده
که بعد از مرگ ایلش در تلاش شعر یک شاعر
میان غربت این واژه های تلخ جان داده
رگانش را شبی زرتشت رستاخیز کرد از نو
که بر پهنای خاک اهریمنی یزدان را می کشت
و کرمانی ترین چشمی که وحشی بود ودوزخ بود
به تیغ عشوه ای آغا محمد خان را می کشت
شبی شنزار سوزان بلوچستان دستانش
مرا از پرتگاه ابروانش پرت می سازد
هزار آغا محمد خان سحر می زاید از چشمش....
بگیریدش..که تخم آدمی را بر میاندازد
چه بعدازظهر تلخی... خاک خاک سرزمینم را
کسی در گامهای آخر خود خسته می لنگد
میان گردباد خون وخاکستر ...خبر دارد
درنگ این تفنگ از مرگ سرهنگی که می جنگد
سحر بر منتهای خواب یاغی ترس می بارد
حنا می بندد اینجا تیر چشمش سینه را مردم !
سرابی همچو شرم این زن وحشی ...فریبده
مرا در تیرماه پیکرش کرده است سردرگم
شما بانو ! کجای آسمانها خوابتان برده
که در ما دوزخی دم می کشد شام غریبان را
گناه گنگ مرگ که گریبانگیرتان گشته ؟
که می نالیدزجر شاعری سردرگریبان را..
..و گاوی بر افق..سر می بریدند از سحر انگار
سرود کاهنان در شیهه نریانها می ریخت
زنی سحرا نشین دیماه سرد شعر یک شاعر
خودش را با طناب گیسو از پاییز می آویخت...
...وگفتند ایلیاتی بوده.......
خودش را با طناب گیسو از پاییز می آویخت...
دخال
در آرامش خود آرام بگیر
و گاه گاهی
با همان آرامش همیشگی
به سراغم بیا
درخواب
و نا آرامم کن
و با دستهایت
که اسوه آرامش اند
دوباره خوابم کن
شعری از یدالله کریمی نژاد
نوستالژی
من برای درخت کوچک تنهایی ام شعر می خواندم
و او شعرهای مرا می شنید
و کم کم به قلبم ریشه دوانید
اکنون
دیریست
که درخت کوچک تنهایی من
به دستان هیزم شکن
روشنی بخش شومینه مردی است که شعر نمی داند.
confession
''my father told me: ''marry
,that`s why I`m there, sitting by your side
.in my white bridal garment
''my father told me:''marry
,that`s why I`m here alone,trying to reside
.in my white graval garment
BEAR IT
,No Star rises to adorn your Night
,No Hope
, No Solution In Sight
,No Freindly Face to greet you
,NO Gracious Companion to fill your Lonely Doom
.But You Be The Rock Of Pain
."BEAR IT and ''COME A MAN
۸۷
عید واسه خیلی ها شادیه٬ واسه بعضی هام غم ٬واسه بعضی ها تکرار خاطرات پیروزی های پارساله و واسه خیلی هام حسرت روز های از دست رفته٬ یکی هم می شناسم که عید امسال رو تصمیم گرفته تغییر کنه و هیش کی رو تحویل نگیره طوری که می ترسم اینجوری پیش بره همه از تحویل نگرفتنش دق کنن. ولی بعید می دونم موفق بشه ٬زور بیخودیه.
ولی از این حرفها گذشته عید امسال برای من که هیییییییییییچ معنی خاصی نداره٬
حداقل عید شما مبارک.
حد فاصل آخرین خط از نوار قلب یک شاعر
ــ قلم
قَه هَه هَل لَه هَه هَم
قَه هَه هَل بَه هَه هَم
قَه هَه هَل قِه هِه هِل
قِه هِه قِل لِه هِه هِه
قَه هَه هَل لَه هَه هَم
قَه هَه هَل بَه هَه هَم
قلبم ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سرزمین...
سرزمین من دلبندم
جایی میان بازوان توست
وباور کن
که در این گستره ی کیهانی
جایی پهناورتر از سرزمین من نیست
()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()
من و تو
و من امید تو را داد وه بر باد
و من سلام خودش را دوباره پاسخ داد
و من که محو شد در تو نقطه اش جاماند
دوباره از دل آن نقطه ی معلق زاد
و من که زاده شد از بطن غصه و غم
دوباره غصه و غم کرد دنیایش شاد
و من شاد بسان غمی که زاده شود
زماجرای زمانه ز حسرت بی داد
و من کسی نبود بجز فرد سوم شخص
که غایب است همیشه ، همیشه غایب باد
و من
حضور سلام تو را
ندید انگار
که زد سلام خودش را دوباره پاسخ داد.
دلهره
آمد سلامی کرد جوابی شنید نشست گفت چه هوای خوبی دیگران هم گفتند بله چه هوای خوبی دستی به صورتش کشید نگاهی به صورت بقیه انداخت احساس کرد – بی اینکه نگاهی تو آینه کرده باشه اون موقع- بقیه از او خیلی جوانتر مانده اند. یاد اولین تار موی سفیدی افتاد که در چهره اش نشسته بود از همه هم کلفت تر می زد یادش آمد که آن روز چه خود خوری هایی کرده بود تا رفته بود سرش را شسته بود بعد که موهایش را شانه می کردخبری از تار سفید نبودیادش آمده بود که دو روز قبل در خانه اش را رنگ زده بوده و حتماً همان رنگ به موهایش چسبیده بوده فکر کرد چرا آن موقع به این فکرنیفتاده بود ولی هنوز کمی دلهره اش را داشت که نکند دوباره پیدایش شود موهایش را حسابی کاویده بود اما هیج اثری از موی سفید در سرش پیدا نبود ولی انگار که موهایش سفید شده باشند غم پیری دور چهره اش را گرفته بود و این را به طور دردناکی احساس می کرد برای لجظه ای سعی کرد بی خیال این افکار شود نگاهی به عمویش کرد چهره ی عمو پر خنده بود به هر جای صورت عمو که نگاه می کرد لبی می خندید- این همه خوشحالی رو از کجا آورده این بشر – موهای سر و صورت عمو انگار تازه با دوغ شسته باشند. فکر کرد: باید به عمو بگم بره سروصورتش و بشوره شاید موهاش دوباره سیاه شن. بعد فکر کرد: یعنی این همه سال عمو به این فکر نیفتاده یا اصلاً حموم نکرده دوباره فکر کرد: شاید از اون اولش زال به دنیا اومده باشه. یادش آمد که عمو با موهای سیاه را می تواند به خاطر بیاورد بعد فکر کرد: یعنی اون سیاهی نمی تونسته رنگ باشه،و برای خودش توجیه کرد: یعنی سر سفیدش رو رنگ سیاه کرده باشه از این جریان چیزی یادش نمی امد. دستش را به نشانه تفکر به ریشش برد- احساس خوبیه که آدم به ریش سیاش دست بکشه- بعد یوهو ترس برش داشت که نکنه موهای زیر دستش سفید باشن و اون فکر کنه سیاهه- گفت: زن عمو جان یه آیینه کوجک مرحمت می کنین. زن عمو در حالی که می رفت آینه را بیاورد گفت حتماً بچّه ام می خواد نگاه کنه که چقدر خوشگله. نمی دانست این حرف زن عمو را کجای دلش بگذارد واقعاً خوشگل بود یا زن عمو طعنه می زد عمو خندید. توی دلش گفت: مرتیکه با او موهای سفیدت بازم می خندی ا سعی کرد نشان ندهد جقدر عاجزمانده است. زن عمو آینه را که به دستش می داد گفت: پسرم تا موهات هنو سیاهه، جوونی یک فکری به حال خودت بکن پیر می شی بهت زن نمی دن ها .عمو دوباره خندید آینه را از دست زن عمو قاپید، خوب ریش ، سبیل و جلوی موهایشرا برانداز کرد. همه موهایش سیاه سیاه می زدند -دونه دونه موهاش و کاوید- تار موی سفیدی نبود.نفس راحتی کشید. سرش را به دیوار تکیه داد بعد ناگهان به ذهنش رسید: اما من که پشت سرم و ندیدم. دستی به پشت سرش کشید از دلهره داشت زرتش قمصور میشد.فکر کرد- بره به بهونه ی دستشویی پشت سرشم نیگا کنه. آینه را برداشت بلند شد. عمو گفت: کجا ؟گفت میام عمو خندید: آینه رو کجا می بری.- می ذارم سرجاش- زن عمو گفت: بده من ببرم. گفت نه خودم می برم می ذارم –صداش می لرزید – من که دارم می رم دیگه. پشت به آینه ی دستشویی ایستاد و پشت سرش را توی آینه کوچک نگاه کرد- یهو جا خورد-مو های پشت سرش تمام سفید شده بودند نزدیک بود- از حال بره –کمی از آب دستشویی خورد و به سر و صورتش زد، دستی هم به پشت سرش کشید، بعد برای اینکه مطمئن شودیک بار دیگر پشت سرش را نگاه کرد- همه موهاش سیاه سیاه بودن مث پر کلاغ –برگشت و خودش را توی آینه دید گفت: سلام از توی آینه حرکت لبی را دید که می گفت سلام. بعد سعی کرد موهای عمو را روی سرو صورت خودش تصور کند. وحشت کرد- آخه عمو می تونست با اون موها بخنده اما او نمی تونست- برگشت. عموگفت: خسته نباشی و خندید رفت سر جاش نشست، دستی به دیوار کشید دستش سفید شده بود. به عمو گفت: این دیوارتونو یه رنگی بکشید گچاش می چسپه به آدم. عمو خندید. فکر کرد: شاید عمو از صبح تا شب سرشو می ماله به دیوار واسه اینه که موهاش یه تیکه سفیده فکر کرد: یعنی چی مگه مرض داره؟ بعد به خودش گفت: دیوونه شدی ها. عمو گفت: عمو جان رنگ دیوار هم مثل رنگ سرمونه تو زیاد سخت نگیر. و خندید. فکر کرد اصلا نباید سرشو بچسپونه به سر عمو اگه این دوتا مث همن ممکنه سرش همینجوری سفیدشه. احساس کرد هاله ی سفید رنگی از غم پیری دور چهرهاش می چرخد. سرش را تکان داد –چندتا تکون محکم، بالا پایین چپ راست. عموش گفت :چته؟ نخندید. گفت: طوری شده؟ جواب داد : یخورده سرم گیج میره . فکر کرد: باید بره .گفت: عمو جان من باید برم. گفت: تو که تازه رسیدی که. گفت: فکر می کنم برم بخوابم بهتره آخه خیلی خسته بودم ولی گفتم یه سری بهتون بزنم. عمو خواست صورتش را ببوسد سرش را از صورت عمو دزدید و به دست دادن اکتفا کرد، از بقیه هم خداحافظی کرد. دم در چند تاکسی سفید رنگ برایش بوق زدند همه را رد کرد با موبایلش شماره یک تاکسی تلفنی را گرفت. گفت: یه ماشین ، مشکی لطفاً. آدرسش را داد و 10دقیقه منتظر ماند تا ماشین برسد، یه پژو زرد رنگ.- باز خدا رو شکر که سفید نیست- سوار شد تو راه احساس می کرد چقدر از این ساختمان های سفید بدش می آید. به تاریکی که می رسید آرام می شد. به در خانه که رسید چشمهایش را بست نمی خواست چشمش به رنگ سفید در بیفتد – همون دری که اون تار موی سفیدو رو سرش گذاشته بود – آرام و کورمال کورمال سوراخ کلید را با انگشتانش پیدا کرد. خوشبختانه تا جایی که یادش می آمد قفل در طلایی بود، با این وجود باز هم مواظب بود دستش به سر و صورتش نخورد. در را باز کرد. دیوار همه اتاقها سفید رنگ بود الا اتاق خواب که به سلیقه ی آنا صورتی و سبز- بالا صورتی و تا کمربند سبز- بود. کورمال کورمال خود را به اتاق خواب رساند. تصور اینکه موهایش در رنگ سفید دیوارو نور مهتابی اتاقها سفید می زنند روانی اش می کرد. همانطور که چشمانش را بسته بود به دستشویی رسید دست و صورتش را شست دستی هم به سرش کشید ،احساس می کرد سرش دارد سنگین می شود. بعد حس کرد زیر خرمنی از موهای سیاه سرش سنگین شده است، اندکی خوشحال شد بعد فکر کرد: از کجا معلوم سیاه. در حالی که احساس می کرد سرش دارد از درد می ترکد ملافه ی سفید رنگ را از روی تخت خواب کنار زد، تشک آبی رنگ نمایان شد، بالش سبز رنگش را مرتب کرد، سعی کرد بخوابد، نمی توانست .تصور خودش با موهای سفید داشت رگهای جدیدی توی سرش باز می کرد. دست کرد و بسته کلونازپام 2 را از روی میز کنار تختخوابش برداشت. قرص سفید رنگی – برای لحظه ای چندشش شد ولی دیگر چاره ای نداشت – را بلعید و پشتبندش لیوانی آب خورد. توی این افکار خوابش برد .
صبح که از خواب بیدار شد احساس کرد اندکی آرام شده است. بلند شد تا دست و صورتش را بشوید. بعد از شستن دست و صورتش به یاد افکار دیشبش افتاد. به آینه نگاه کرد. دو تار مو گوشه لبهایش ی می زدند.به سفید